آغاز این پروژه از وقفه بود. وقتی که همه‌چیز به تعویق افتاد، آن را با سوال "چه باید کرد؟" پی گرفتیم. "چه باید کرد؟" برای ما از بی‌معنی شدن صحنه‌ای که مخاطب آن بودیم، و از ساز و کار به صحنه بردن، شروع شد. این‌که آیا راهی هست که به چیزی غیر از آن فکر کنیم؟ آن زمان ما پاسخ را خروج از صحنه‌ی سالن تئاتر و آمدن به صحنه‌ی عمومی می‌دانستیم. چرا که عرصه‌ی عمومی را محملی می‌دانستیم که حالا به واسطه قرنطینه و قانون، از تصرف عموم درآمده بود و به انضمام خلا، و حضور متافیزیکی قدرت درمی‌آمد. عبارت «بازپس‌گیری عرصه‌ عمومی» محل وفاق ما، بر سر ایده‌هایی شد، که از آن طریق راهمان را دوباره به سوی شهر و جریان، از دل وقفه بجوییم. این پروژه معطوف به دیگری است. قطعات آن در زمان نگارش، تلاشی برای بررسی امکان‌هایی هستند که هر شکلی از اجرا، چه واقع در ذهن چه حاضر در خیابان را، در عرصه‌ی عمومی دنبال می‌کند. با امید به رشد این امکان در نسبت‌های جدید، پس از حدود بیش از یک سال از آغاز شرایط غیرعادی برای نمایش، واسطه‌ی پروژه‌ی دستوراجرا را، به عنوان کالبدی برای ارائه‌ی مایه‌های ناتمام و ایده‌هایی بالقوه برای اجرا، مناسب دانستیم و حالا این دو عنوان در کنار هم می‌نشینند، «دستوراجراهایی برای اجرا در فضاهای عمومی».